Vrijdagavond. Op de app lees ik een uitnodiging van Prison Fellowship voor een cursus ‘Traumaheling’; vijf avonden en het begint over 3 dagen! Ik glimlach. Dat kan hier gewoon. Ik lees verder. De voorwaarde voor een certificaat is dat je alle 5 avonden aanwezig bent. Ik besluit me op te geven (natuurlijk na overleg met Andy). Dezelfde dag wordt ik gebeld of ik de afspraak van maandagavond nog herinner. Nou, om eerlijk te zijn, zou ik er zonder telefoontje niet meer aan hebben gedacht (dit is trouwens niet de eerste keer dat ik een afspraak vergeet). Tijdens het overleg kom ik er achter dat deze afspraak echt niet gewijzigd kan worden; de uitnodigingen zijn al de deur uit en er wordt echt op me gerekend. Ik zal gaan. Dan maar geen certificaat.

Maandagavond. Bij een kerk aangekomen, staan vrouwen voor de deur te wachten. De sleutel blijkt niet te vinden en een andere sleuteldrager staat in de file. We wachten. Dat zijn we gewend (ik inmiddels ook). Het duurde even, maar ik heb ontdekt dat wachten ook kosbare tijd is en mogelijkheden biedt die je anders misschien niet zou hebben gehad; een praatje met iemand, tijd voor een boek, het memoriseren van Bijbelgedeelten. Hoe erg is wachten eigenlijk? Ik kijk om me heen en zie niemand die me een andere indruk geeft.
Nadat de deur is geopend, nemen we allemaal plaats. We bidden en de vrouw van de voorganger neemt het woord. Later krijg ik de gelegenheid om ‘Moeders in gebed’ te introduceren; elke week een keer samenkomen om met andere moeders voor je kind en de school te bidden. Het landt! Ik zie het gebeuren; de knikkende hoofden, de ‘Amens’, de ‘Halleluja’s’, de vragen en het werkelijk inschrijven. De boodschap heeft door het werk van de Heilige Geest de harten bereikt, omdat deze mensen de avond van tevoren aan God hebben opgedragen. Ik weet dat er gebeden is in de kerk, in de huizen en onderweg. Ik weet lang niet alles van de mensen uit deze andere cultuur, maar dit weet ik wel: “Er wordt veel gebeden”. Ik ben dankbaar deel te mogen uitmaken van hun groep in deze periode van mijn leven.

Dinsdagavond tot vrijdagavond. Wat een prachtige cursus. Door je eigen pijn heen naar het begrijpen van de pijn van de ander. Anderen vertellen hun verhaal, ik de mijne. Zij zwart en bruin, ik blank, maar toch zo verbonden.
Wat me bijzonder raakt, is de hele christelijke settting van de cursus. Dat is ook Suriname, naast al het wachten; de vrijmoedigheid waarmee mensen over het geloof spreken, de overtuiging tijdens het bidden en zingen. Het hele geestelijke leven verweven met het leven van alle dag.
Aan het eind worden de namen genoemd van hen die een certificaat hebben behaald. Daar is ook de mijne tussen! Het zou me niet verbazen als daar door de vrouwen van de maandagavond voor gebeden is!