Om 23.30 uur ging onze wekker.
‘t Was niet gemakkelijk om wakker te worden, maar bij de woorden: “Papa halen” en “Zanderij”, duurde het maar even of we waren aangekleed.
Er heerste een vrolijke stemming in de auto ondanks het tijdstip. Om dronken bestuurders te ontwijken, kozen we bewust een route buiten de stad om. Wel een donkere route trouwens.
De 1 uur durende autorit was niets vergeleken met de 2,5 week afwezigheid van papa, maar toch leek het uren te duren. Op de airport was het ongelooflijk rustig, waardoor we een plaats hadden met het directe zicht op de deuren.
Na een enkele passagier, zagen we kar met twee koffers door de deuren komen, daarna een gezicht met een brede lach. Hoewel uit de verte: zijn gezicht, zijn houding, zijn kleren waren zo herkenbaar. Onze papa was terug!